Utwór „Nie mijam” to wiersz Czesława Janczarskiego, który zasłynął jako autor opowieści dla dzieci. Jest współtwórcą Misia Uszatka oraz założycielem czasopisma dla najmłodszych „Miś”. Wiersz „Nie mijam” jest przykładem poematu stworzonego dla dorosłego odbiorcy, dla którego Janczarski nie tworzył zbyt często.
„Pieśń nad Pieśniami” jest jedną z trzydziestu dziewięciu ksiąg Starego Testamentu. Artystyczne piękno dzieła zostało docenione przez wyznawców judaizmu oraz chrześcijaństwa, ale nie tylko. Treść dotyczy miłości Oblubieńca i Oblubienicy, którzy pragną się miłością romantyczną, jak i erotyczną.
„Przyjaciele” to wiersz Adama Mickiewicza, który, dzięki swojej formie i treści, jest klasyfikowany jako bajka. Został wydany w 1893 roku, prawie czterdzieści lat po śmierci poety. Bajka opowiada o dwójce przyjaciół, których przyjaźń została wystawiona na próbę.
Wiersz „Do krytyków” to utwór Juliana Tuwima, który pokazywał twórczość poety w charakterystyczny dla niego sposób – pełen ironii, żartu i dystansu do siebie i świata. Jest to swego rodzaju manifest kulturowy, związany z filozofią grupy Skamander, do której Tuwim należał. Jest odpowiedzią na zarzuty o brak w dorobku artystycznym wierszy zaangażowanych w sprawę narodową.
Sonet „Do trupa” jest jednym z najbardziej znanych i jednocześnie najbardziej kontrowersyjnym dziełem Jana Andrzeja Morsztyna. Barok, w którym tworzył autor, choć z założenia przepełniony kontrowersją i groteską, nie był gotowy na dzieło, w którym podmiot liryczny przeprowadza rozmowę ze zwłokami, jednocześnie porównując się do nich.
Wiersz poety i eseisty Józefa Barana „Najkrótsza definicja życia” został wydany w 2015 roku w tomiku „Szczęście w czapce niewidce i 99 nowych wierszy”. Wiersz opowiada o definicji egzystencji według autora. W wierszu dominuje pozytywne przesłanie i nadzieja na radosne życie po śmierci.
Wiersz „Monolog dla Kasandry” ukazał się w ramach tomiku poezji „Sto pociech”, wydanego w 1967 roku przez Wisławę Szymborską. Utwór był inspirowany postacią wieszczki Kasandry, której dar jasnowidzenia został nadany i jednocześnie przeklęty przez boga piękna i sztuki – Apolla.
“Pieśń Panny XII” jest ostatnią częścią cyklu “Pieśni świętojańskiej o Sobótce” – dwunastu pieśni, które wydane zostały w 1586 roku, już po śmierci Kochanowskiego, nakładem Drukarni Łazarzowej.
“Pieśń IX” jest częścią zbioru “Księgi pierwsze” zawierającego czterdzieści dziewięć utworów i wydanego w roku 1586 w Drukarni Łazarzowej już po śmierci Kochanowskiego. W “Pieśniach” Kochanowski chętnie sięgał na przykład po inspiracje związane z dziełami Horacego, nawiązywał też do wielu filozofii antycznych.
“Pieśń o spustoszeniu Podola” odbiega klimatem od innych tego typu dzieł, jakie stworzył Kochanowski – jest bardziej gwałtowna i emocjonalna. Należy ona do “Pieśni wtórych” wydanych w roku 1586 w Drukarni Łazarzowej, już po śmierci Kochanowskiego.
